Psychoterapia rodzinna i indywidualna

Być w związku. Bardziej. Co bym mogła powiedzieć wszystkim parom, które przychodzą do mnie na terapię dla par? Niezależnie, czy spotkamy się jednorazowo, kilkukrotnie czy cyklicznie: Jesteście wspaniali, że podejmujecie tę próbę, że bierzecie pod uwagę wsparcie psychoterapeuty w momentach kryzysowych w swoim życiu, że macie siłę, odwagę i chęć wzmacniania, ratowania, pomagania sobie, podjęcia aktywnego działania dla swojego związku. O niektórych można powiedzieć, że są wojownikami światła, dla mnie...

Ona: On zawsze miał swoją pasję, ja tak trochę mniej. Wiadomo praca, dom, ale że razem byliśmy tacy „domkowi” i między nami było wszystko ok, nie wydawało się mi się to w żaden sposób zagrażające. Tak po trochu się rozmijaliśmy. On zaczął być coraz bardziej zajęty, pochłonięty, nieobecny, taki niedostępny dla mnie. Kiedy próbowałam rozmawiać „Zobacz, coraz mniej rzeczy robimy razem, ciągle Cię nie ma”...

Teraz jest spoko. A co potem? „ Postanowiłam, że już nie będę chodzić.” „W sumie, lepiej się już czuję, sprawy załatwione, to co ja tam będę jeszcze chodzić?” „O nie, tyle już mi wystarczy, nie mam ani siły, ani kasy na dalszą terapię” Takie argumenty często padają w rozmowach prywatnych, wtedy kiedy ktoś opowiada o swojej psychoterapii, dużo rzadziej takie komunikaty wprost słyszy...