Blog

Paula ma 12 lat, kocha grać w simsy, sprawdzać tic toka, jest na fb i używa snapa. Brzmi tajemniczo? Dla nastolatków wcale nie. Można powiedzieć z całą pewnością, że Paula swobodnie korzysta z social mediów i świetnie porusza się po wirtualnym świecie. Jej tata, który sam nie odłącza się od telefonu, a pracując przy komputerze korzysta jednocześnie z ipada, mówi: „Ja, w jej wieku… Cały bym siedział teraz zaczytany w tej świetnej książce, którą jej kupiłem.” Problem widzi wyłącznie u córki, u siebie nie, a jednocześnie nie dostrzega, jak bardzo zmienił się otaczający nas świat od czasu, kiedy sam był w jej wieku. Otoczeni przez zdobycze cywilizacji nie zauważamy, jak bardzo wpływają one na funkcjonowanie społeczne i rodzinne. Socjologowie biją na alarm: uzależniamy się od social mediów. Psychologowie ostrzegają przez syndromem uzależnienia od gier, od popularności w portalach społecznościowych, zaczynają być widoczne i odczuwalne skutki ostatnich 10 lat rozwoju, wręcz eksplozji świata cyfrowego i technologii. Co, oprócz uzależnień, grozi tak naprawdę nam wszystkim, bo i dzieciom i rodzicom, w świecie internetu? Najbardziej poważna i groźna jest cyberprzemoc. Twoim dzieciom grozi w necie przemoc, której rodzaje możesz teraz poznać.

A oto jak może się cyberprzemoc objawiać:

• bezpośrednie groźby – wysyłanie pogróżek poprzez wiadomości tekstowe, publikowanie obraźliwych komentarzy i gróźb na profilu ofiary lub innych stronach internetowych, wysyłanie wiadomości z pogróżkami za pośrednictwem komunikatorów;
• flaming (flame war) – wojna na obelgi – niewłaściwa aktywność jednego uczestnika dyskusji na forum prowadzi do niewłaściwego zachowania innych;
• kradzież tożsamości – polega na tworzeniu fałszywych profili i stron internetowych, które przypisane są do ofiary. Sprawca może także uzyskać dostęp do czyjegoś profilu lub konta komunikatora i wykorzystywać je do wysyłania fałszywych informacji, które mają na celu wytworzenie negatywnego i nieprawdziwego wizerunku ofiary;
• izolowanie – polega na uniemożliwianiu lub utrudnianiu kontaktu w grupie społecznościowej w sieci;
• cyberstalking – nękanie, śledzenie – zazwyczaj dotyczy osób, których relacje były kiedyś bliskie;
• upokarzanie – tworzenie grafik, memów, fotomontaży, wysyłanie, powielanie i zamieszczanie filmów, w których ofiara wykonuje krępujące dla niej czynności. Tego typu wiadomości zazwyczaj wymykają się spod kontroli nadawcy i docierają do szerszego niż zakładał sprawca, grona odbiorców;
• pomówienia – wysyłanie fałszywych informacji do moderatorów i administratorów stron, celem usunięcia czyjegoś konta lub zablokowania strony;
• upublicznianie tajemnic – ujawnianie prywatnych zdjęć i korespondencji.

Dzieci, które zaczynają zamykać się w sobie przeżywają dramaty w samotności, najczęściej nie komunikują rodzicom rodzajów doświadczonych przeżyć i doznań. Dlatego tak ważna jest czujność i uważność rodziców na wszelkie niepokojące sygnały. Takimi mogą być następujące zachowania:

• apatia, niechęć do jakichkolwiek aktywności;
• niechęć do chodzenia do szkoły, ucieczki z zajęć;
• izolacja, brak chęci spotykania się z rówieśnikami, odmowa udziału w spotkaniach;
• nadreaktywność emocjonalna, rozdrażnienie;
• spędzanie niepokojąco dużo czasu w internecie;
• brak kontroli ze strony rodziców jeśli chodzi o aktywności w cyberprzestrzeni,
• brak wiedzy o relacjach i sposobach spędzania czasu w internecie;

W czym pomaga wtedy terapia rodzinna?

Terapeuta pomaga nazwać zjawisko, wytłumaczyć zarówno dzieciom jak i rodzicom etapy procesu, uświadomić możliwości pomocy i przeciwdziałania, wzmocnienie poczucia własnej wartości i co najważniejsze, skutecznych metod komunikacji dla wszystkich członków rodziny.

Terapia rodzinna pomaga wtedy każdemu z członków rodziny, pokazuje, że problem dotyczy całego systemu rodzinnego, a jednocześnie daje szansę na uzdrowienie. Uczy wsparcia i szacunku dla każdego z członków rodziny, pomaga poradzić sobie z problemami. Zapraszam.

Aleksandra Zawadowska